جوانب مثبت و منفی فهرست ها

جان ادواردز یک وکیل دارای مجوز با تجربه در کالاها و سرمایه گذاری ها است. وی تجزیه و تحلیل عملکرد صندوق های تامینی و سرمایه گذاران را ارائه می دهد.

چارلز یک متخصص و مربی بازار سرمایه در سطح ملی با بیش از 30 سال تجربه در زمینه توسعه برنامه های آموزشی عمیق برای رشد متخصصان مالی است. چارلز در تعدادی از موسسات از جمله گلدمن ساکس ، مورگان استنلی ، اجتماعی ژنرال و بسیاری دیگر تدریس کرده است.

استفاده از شاخص های سهام و صندوق های شاخص که آنها را ردیابی می کند ، مزایا و مضراتی وجود دارد. یک شاخص یک سبد خیالی از اوراق بهادار است که بخش خاصی از بازار وسیع را نشان می دهد. شاخص سهام می تواند اندازه گیری آماری از قیمت سهام در آن سبد را ارائه دهد. یک شاخص به طور معمول با استفاده از سهام شرکت های پیشرو در اقتصاد یا در یک بخش خاص ساخته می شود.

غذای اصلی

• یک شاخص اندازه گیری سریع از وضعیت بازار را ارائه می دهد.
• صندوق های شاخص روشی کم هزینه برای سرمایه گذاری ، ارائه بازده بهتر از بیشتر مدیران صندوق و کمک به سرمایه گذاران برای دستیابی به اهداف خود به طور مداوم است.
• از طرف دیگر ، بسیاری از شاخص ها وزن زیادی را بر روی سهام بزرگ قرار می دهند و فاقد انعطاف پذیری وجوه مدیریت شده هستند.
• چندین سرمایه گذار برجسته و بسیاری از دانشگاهیان محترم معتقدند که بیشتر افراد با صندوق های شاخص بهتر هستند.

شاخص ها ابتدا با میانگین صنعتی داو جونز (DJIA) که توسط چارلز داو در سال 1896 ایجاد شد ، محبوب شد. DJIA دومین شاخص سهام بود که پس از میانگین حمل و نقل داو جونز ایجاد شد. DJIA به ابزاری مهم برای ردیابی قدرت اقتصاد وسیع تبدیل شد. از آن زمان ، سایر شاخص های سهام محبوب شده اند ، از جمله S& P 500 و کامپوزیت NASDAQ. بسیاری از فهرست ها کلاس های دارایی دیگر ، مانند اوراق قرضه و کالا را ردیابی می کنند.

تعداد زیادی صندوق شاخص کم هزینه شاخص های سهام را ردیابی می کنند. برخی از سرمایه گذاران برجسته ، مانند وارن بافت ، از استفاده از صندوق های شاخص برای یک سرمایه گذار متوسط حمایت کرده اند.

مزایای فهرست ها

شاخص های سهام راهی آسان برای ردیابی سلامت کلی یک بازار ارائه می دهند. با نگاهی به یک اندازه گیری آماری ، می توان وضعیت فعلی بازار را سنجید. علاوه بر این ، داده های تاریخی حرکات و قیمت های شاخص می تواند راهنمایی هایی را برای سرمایه گذاران در مورد چگونگی واکنش بازارها در موقعیت های خاص در گذشته ارائه دهد. این می تواند به سرمایه گذاران کمک کند تا تصمیمات بهتری بگیرند.

مزایای صندوق های فهرست

همچنین چندین مزیت برای شاخص‌سازی صندوق‌ها وجود دارد. مزیت اصلی این است که از آنجایی که آنها صرفاً شاخص های سهام را ردیابی می کنند، به طور منفعل مدیریت می شوند. کارمزد این صندوق های شاخص پایین است زیرا مدیریت فعالی وجود ندارد. صندوق‌های قابل معامله در بورس (ETF) اغلب صندوق‌های شاخص هستند و معمولاً کمترین کارمزد را ارائه می‌کنند. این می تواند در طول زندگی سرمایه گذاران را پس انداز کند زیرا کمتر از سود سرمایه گذاری آنها به سمت کارمزدها و هزینه ها می رود.

مطالعات آکادمیک نشان داده اند که صندوق های شاخص در طول زمان عملکرد بهتری از صندوق های مدیریت فعال دارند. حتی مدیری که به طور مداوم بازار را شکست می دهد، می تواند عملکرد ضعیفی را نشان دهد. بنابراین، اغلب برای بسیاری از سرمایه گذاران منطقی است که صندوق های شاخص را به عنوان بخشی از پرتفوی خود بگنجانند.

یکی دیگر از مزایای صندوق‌های شاخص این است که به سرمایه‌گذاران اجازه می‌دهند به اهداف خود نسبت به معیارها به طور مداوم دست یابند. به عنوان مثال، سرمایه‌گذاری را در نظر بگیرید که می‌خواهد بازار را شکست دهد و حاضر است برای رسیدن به آن هدف ریسک بیشتری بپذیرد. سرمایه گذاری 90 درصد در یک ETF ارزان قیمت S& P 500 و 10 درصد در یک ETF اهرمی 2x S& P 500 اغلب بازار را شکست می دهد. هیچ خطری وجود ندارد که مدیر صندوق سهام اشتباهی را با این رویکرد انتخاب کند. تنها ریسک باقی مانده زمانی است که بازدهی ضعیف یا متوسط بازار باعث می شود ETF های اهرمی عملکرد ضعیفی در بازار داشته باشند.

متنوع سازی سهام با صندوق های شاخص ETF در سایر طبقات دارایی می تواند نوسانات یک سبد را کاهش دهد. صندوق های اوراق قرضه دولتی اغلب پوشش خوبی در برابر افت بازار سهام ایجاد می کنند.

معایب شاخص ها

مشکلاتی در محاسبه شاخص های سهام وجود دارد که می تواند منجر به معایب شود. برای مثال، DJIA یک شاخص وزنی قیمت است. شاخص با در نظر گرفتن مجموع قیمت هر 30 سهم در شاخص محاسبه می شود. سپس این مجموع با یک مقسوم علیه تقسیم می شود. تقسیم کننده بر اساس تقسیم سهام، اسپین آف یا سایر تغییرات در بازار تنظیم می شود.

سهام با قیمت‌های بالاتر در مقایسه با سهام با قیمت پایین‌تر، تأثیر بیشتری بر حرکت‌های شاخص دارند. به عنوان یک شاخص وزنی قیمت، به اندازه نسبی بخش صنعت سهام یا ارزش بازار آن توجهی نمی شود. یکی دیگر از انتقادات DJIA این است که نشان دهنده بخش نازکی از دنیای بلو تراشه است زیرا فقط 30 شرکت را شامل می شود.

از سوی دیگر، S& P 500 یک شاخص دارای وزن بازار است. با گرفتن ارزش بازار تعدیل شده تمام سهام در شاخص و سپس تقسیم آن بر یک مقسم محاسبه می شود. مشابه DJIA، تقسیم کننده برای تقسیم سهام، spinoff ها و سایر تغییرات بازار تنظیم می شود. اشکال اصلی S& P 500 این است که این شاخص به شرکت هایی با ارزش بازار بیشتر وزن بیشتری می دهد. قیمت سهام اپل و مایکروسافت نسبت به شرکتی با ارزش بازار پایین‌تر تأثیر بسیار بیشتری بر شاخص دارد. شاخص S& P 500 برای شرکت‌های با سرمایه‌ی کوچک که از لحاظ تاریخی بازدهی بالاتری داشته‌اند، در معرض دید قرار نمی‌دهد.